تنبيه و كتك هيچ كمكي به دانش آموزان نمي كند

تنبيه و تنبيه هيچ كمكي نمي كند

اعمال نظم و انضباط ، گاهي مجازات ، يكي ديگر از موضوعات اختلاف بين دانش آموزان و معلمان بود. دانش آموزان از مجازات معلمان شاكي بودند و مي گفتند هر نوع مجازاتي ، هدف آن را برآورده نمي كند ، اما عزت نفس آنها را متزلزل مي كند و براي شخصيت آنها مخرب است. معلمان به طور كلي دانش آموزان را از آنها مي خواهند كه "در تمام مدت [يا قسمتي از آن] پشت سر كلاس يا در زمان استراحت بايستند (S2) يا" با كسر نمرات از نمرات انضباطي دانش آموز "(S4). نمرات انضباطي اخيراً به سيستم مدارس امارات متحده عربي اضافه شده است ، با هدف اعمال نظم و انضباط در مدارس. آنها بخشي از نمره كل دانش آموز را ارائه مي دهند. دانش آموزان اظهار داشتند كه معلمان تنبيه را ابزاري براي ايجاد اخلاق و آموزش بايدها و نبايدها به دانش آموزان مي دانند ، اما آنها لزوماً اين هدف را به خوبي انجام نمي دهند ، زيرا ممكن است معلمان در كنترل ما موفق باشند ، اما آنها به ما كمك نمي كنند يا راهنمايي نمي كنند. رفتارهاي ما به شيوه اخلاقي '(S1). به نظر مي رسد استفاده بيش از حد از تنبيه يا انضباط باعث مي شود برخي از دانش آموزان در معلم يا در مدرسه احساس امنيت نكنند.

در حالي كه دانش آموزان با اعمال مجازات مخالف بودند ، معلمان هيچ مشكلي با آن نداشتند: "برخي از دانش آموزان واقعاً مشكل ساز هستند و به حرف شما گوش نمي دهند" (T3) ؛ "من واقعاً از اين نسل نااميد و ناراحت هستم" (T3). T5 از عدم نظم و انضباط و كلاسهاي آشفته و پر سر و صدا نااميد شد. مجازات در اين مدرسه مي تواند شامل "كسر نمرات ، زمان استراحت يا نگه داشتن دانش آموز در كلاس در زمان استراحت" باشد (T1). معلمان اظهار داشتند كه برقراري ارتباط با والدين دشوار است ، زيرا برخي از آنها پاسخ نمي دهند: 'براي مشكل سازان ، تنها راه برخورد با آنها تماس با والدينشان است كه بيشتر جواب نمي دهند ، بنابراين من به مددكار اجتماعي برمي گردم ، يا نمرات را كسر كنيد ، زيرا رفتار بايد درجه بندي شود '. به نظر مي رسيد كه كسر نمرات با برخي از دانش آموزان كار مي كند ، "اما برخي از دانش آموزان بي توجه هستند و به نمرات خود اهميتي نمي دهند" (T3). انواع ديگر مجازات ها عبارت بودند از "درخواست از دانش آموزان براي تميز كردن كلاس" (T4) يا "ناديده گرفتن دانش آموزان ، نگاه نكردن به آنها يا مشاركت آنها در بحث و فعاليت هاي كلاس" (T5).
دوستان در مدرسه احساس تعلق دانش آموزان را تقويت مي كنند

دانش آموزان دلايل متعددي را براي توجيه عدم تمايل خود به مدرسه ارائه كردند: "مطالعه" ، "امتحانات" ، "قوانين محدود كننده" (S3) ، "سيستم" ، "زود بيدار شدن" ، "اداره" (S6 ) ، "برنامه درسي" (S7 ، S8) ، "مشكلات بين همسالان" (S10) ، و "نحوه برخورد برخي از معلمان با آنها" (S2 ، S6 ، S7 ، S8 ، S10). همه اين عوامل بر ديدگاه دانش آموزان نسبت به مدرسه تأثير مي گذارد. به عنوان مثال ، S6 اظهار داشت كه "مدرسه من مكاني براي يادگيري نيست ، جايي است كه ما از نظر رواني رنج مي بريم. من احساس نمي كنم كه به اين مكان تعلق دارم. " T3 اذعان كرد كه محيط مدرسه دانش آموزان را بي انگيزه مي كند:

به دليل الزامات عظيم مربوط به برنامه درسي ، امتحانات ، گزارشات و پروژه ها ، ما احساس مي كنيم كه تحت فشار هستند. تعداد كلاسها در روز حدود 9 كلاس است. آنها زمان كافي براي فعاليت ندارند.

از سوي ديگر ، معاشرت با دوستان دليل اصلي علاقه دانش آموزان به مدرسه است. دانش آموزان دوست دارند براي ايجاد روابط اجتماعي جديد و به اشتراك گذاري ايده ها با همسالان خود معاشرت كنند (S7). S5 توضيح داد ، "اگر مشكلي داشتم ، مي توانم با دوستانم به اشتراك بگذارم. آنها مرا درك مي كنند و به من نزديك هستند. »بنابراين ، حضور دوستان باعث مي شود دانش آموزان" احساس شادي "(S7) و" ارتباط با مدرسه "(S8 ، S9 ، S11) كنند.

معلمان مي دانند كه دانش آموزان دوست دارند براي معاشرت با دوستان خود به مدرسه بيايند (T1 ، T2 ، T3 ، T5 ، T6). T6 نشان داد كه "گاهي اوقات اين تنها راه معاشرت آنها است ، زيرا والدين آنها ممكن است محافظه كار باشند و به آنها اجازه نمي دهند دوستان مدرسه خود را خارج از مدرسه ببينند". برخي از معلمان معتقدند كه آمدن به مدرسه و ملاقات با دوستان به برخي از دانش آموزان كمك مي كند تا از كارهاي روزمره خود خلاص شوند (T3) ، اما توافق كلي اين بود كه "تعلق خاطر به مدرسه بر اساس دوستي هايي است كه آنها دارند" (T2 ، T5 )